DAÜSSILA-2

DAÜSSILA– 2

Özlem’e

Bu esen rüzgâra katılan soluğun var,
hâlâ yüzüme çarpan,
her nefesimde gözlerimi aydınlatan…
Göğsümün her kabarmasında,
salıncağı yeni keşfeden çocuk gibi,
gözlerimin içine gülen bir adam oturur hâlâ…
Hiçbir melodide bulunmaz seni ilk bekleyişim,
sahafların güvercin demirlerine
bütün tutsak kuşları azat eden gülüşünün doğuşu,
hiçbir boş sayfaya rast gelmez…

Bitmeyecek sandığım hayatımı birbirine zincirleyerek gelişin,
bir ressam paletinin gözlerime düşmesiyle,
siyah beyaz görüş günlerinden azat edilişim…
Çiçekli eteğin gibi savrulur günler hala gözümde,
yarın bir dosta söz versem de,
eğilip şeker veremem evimde beslediğim karıncalarıma…
Uzun zaman olmuştur bütün meridyenlere göre,
yüzünü görmediğim,
kendi kendime parçalanıp durduğum…
Bazen alıştığım,
bazen fotoğrafını kokladığım…

Bak hâlâ nefesini alıyorum esen rüzgârda,
ellerlimi titretiyor,
yalancı kadrosunda bir vasıfsız âşık oldum belki,
belki her yeminine büyük harfle başlanan bir düşbaz…
Siyah beyaz fotoğrafın her valiz toplayışımda
ellerimi ağlatıyor…
Hiçbir melodide bulunmuyor senin gidişin,
bir temmuz sıcağına tere karışan gözyaşı oluşun,
hiçbir ışığı yakmaz neyzenlerin nefesine…

Karman çorman bir hayat gerisi işte,
arkası siyah çalılıklarla dolu,
bir çay bahçesi görüntüsündesin…
Alnına dökülen saçların,
oturduğun beyaz sandalyeler,
adresini kaybedip kıvranan ve çarpılmayan bir hayal sanırım…
Kimi geceler oturup bakarım,
kalbim basit işkencelere kobay olurken,
ölü bir müzisyene eşlik ederim…

Volkan İPEK