Eğe

Elimdeki eğeyle giriştim duvarlara,
Ufak delikler belirdi sadece gözümde…
Sonra arkadaki demirlere,
Kaçıncı hırlayışım sinirden ve hırstan,
Ama vücudumu bana öğreten demirler…
Terden acıyan boynumla tanıyorum etimi,
Sinirden yaşaran gözlerimi,
Acıdıkça beni öldüreceğinden korktuğum yalnızlığımı
ki vücudumun bir organı oldu artık…
Bittikçe ben, ufalacak tel örgülerin aralıkları,
ufaldıkça dünya, çıkacağım bu deliklerden,
çıktıkça delinecek dünya
ölecek gizli özne
ben,
öleceğiz…
Ben gizli özne hakkımı hep senle kullandım,
ve
sevmek fiilini hep sona bıraktım…

Volkan İpek