şaraphane iskelesi sokağından iniyorum,sadece köşeden bir ışık sızıyor sokağa...taş binalar eski bir tarihten fırlayacağım caddeye...inanamıyorum boş bir sokak olduğuna arkamı dönüp bir daha bakıyorum,köşede bir kadın saçlarını topluyor...beyaz pantolonlu,kırmızı çiçekli bir bluz var üstünde,saç bandını düzeltip bana bakıyor...yok diyorum şehirin ortasında serap görüyorum...arkamı dönüp yürüyorum...
denize ulaşıyorum...uzun zamandır yapmadığım bir şeyi yapıyorum,yere bağdaş kurup masalardan kurtulmanın rahatlığıyla biramı açıp yudumluyorum...düşünüyorum kimseden hiç bir şey kalmadı üstünde ama bu rahatlık değil...kendine acımak diye bir şey varmış ama biz gerçekten o konuyu görmedik öğretmenim...ne kadar acı...biramı bitirdikten sonra arkamı dönüp koşmaya başlıyorum...sokağa geri dönüyorum...diğer sokak...paralel sokak...beni deliler gibi koşarken gören kadın korkuyor gecenin karanlığından ve çocuğunu kucağına alıyor...sanki yılardır bu sokağa koşarak kimse girmemiş...ona sorsam mı diye düşünüyorum...bu ıssız sokakta kırmızı çiçekleriyle bir kadın geçti mi diye...koşmaya devam ediyorum ama...yok...yok...yok...en iyi bildiğim şeyi yapmak için köşeyi dönüyorum...anlıyorum şaraphane iskelesi sokağı bu gece bana ait...